Wat iedereen die de politieke hazen volgt allang wist, werd afgelopen donderdag voor de zoveelste keer afgehamerd: Katwijk krijgt voorlopig geen koopzondag. Dat is maar goed ook. De kwestie ‘koopzondag’ is namelijk al jaren een sleetse loopgravenoorlog zonder echt debat.
Een wetmatigheid binnen de Katwijkse politiek is dat regelmatig de aanval wordt ingezet op de zondagsrust. De beschietingen komen meestal vanuit het liberale kamp of een cohort van winkelketens met schaalgroottevoordeel, al dan niet voorzien van gelegenheidsargumenten als kerstinkopen of coronacrisis. Dit compulsieve gebeuk op de steunpilaar van het coalitieakkoord is natuurlijk tegen beter weten in want de uitkomst staat allang vast. Kamp zondagsrust verschuilt zich achter de gemaakte afspraken en tot de volgende keer.
Het wordt een beetje sleets allemaal, die halfslachtige debatjes voor de bühne. Het is een rituele dans op het ritme van plas, glas, was. Routinematig halen de partijen hun argumenten maar weer van de plank zonder ze nog af te stoffen en van een goed inhoudelijk debat is dan ook nauwelijks sprake. Er wordt geredeneerd vanuit liberale dogma’s, bijbelse principes en coalitieafspraken en er wordt nauwelijks moeite gedaan om tot diepere inzichten te komen of elkaars standpunten te toetsen. Laat staan dat men bereid is haar standpunt bij te stellen om breed draagvlak te vinden voor iets wat onontkoombaar is. Na de rituele dans stemt men gewoon wat men toch al van plan was.
Dat is jammer, want Katwijk verdient beter
De zondagsrustdiscussie is namelijk best ingewikkeld. De maatschappelijke impact van een koopzondag is groot, er komen veel belangen en emoties bij kijken en het vat zit vol met tegenstrijdigheden. Er is dan ook een maatschappelijk debat en een inhoudelijke discussie nodig in plaats van pokeren met gelegenheidsmoties in tijden dat de gemeenteraad op haar pantoffels vergadert via een krakkemikkige videoverbinding. Niet in het minst, omdat het de identiteit van de gemeente raakt, maar ook omdat maatschappelijke-, geloofs-, en economische argumenten lastig tegen elkaar zijn af te wegen.
Zo zou ik van ondernemerspartij VVD wel eens willen horen wat zij te zeggen hebben tegen de lokale middenstander die zich straks genoodzaakt ziet om op zondag open te gaan omdat anders hun omzet wegvloeit naar het schaalgroottecohort uit dezelfde straat. Dit ten koste van hun enige vrije dag met het gezin. Andersom zou ik van kamp zondagsrust willen weten hoe ze de waarde van een collectieve rustdag afwegen tegen het aantrekken en vasthouden van grotere winkelketens die we zo hard nodig hebben. En ga zo maar door. Inhoud graag.
Het gebrek aan bereidheid en inspanning om tot een middenweg te komen die op draagvlak kan rekenen is ergerlijk. Die koopzondag komt er namelijk echt wel, de vraag is in welke vorm. Ik pleit voor de koninklijke weg, een geagendeerd traject inclusief burgerparticipatie. Beter werkt men aan een oplossing die zoveel mogelijk recht doet aan het totaal aan belangen en gevoelens dan het afvinken van partijdoctrines. Het zou een dwaling zijn als de koopzondag er bij de eerste de beste gelegenheidsmotie na 16 maart 2022 moeiteloos wordt in gefietst.
