Gisteren werd op social media een beloning in het vooruitzicht gesteld voor degene die het beeld van Pim Fortuijn omver zou trekken. Je moest wel even een fotootje sturen als bewijs maar dan kon je wel mooi 200 euro op je rekening verwachten. Easy money. Als reactie hierop werd er vanuit het rechtse kamp een prijs op het hoofd van de Fortuijn-hater gezet en dat is dan in een notendop het niveau waarop op social media het racismedebat wordt gevoerd. Arremoe, zeggen we hier op Kattek.
Het is onrustig in het land. Her en der wordt geprotesteerd tegen institutioneel racisme, allerhande complotzaken of het inperken van vrijheden. Het valt me op dat dergelijke onrust eigenlijk nooit echt overslaat op onze gemeente.
Katwijk geeft geen krimp in deze wanorde. De straatnaambordjes van de Piet Heinlaan (sinds kort een racist) en de Witte de Withstraat (te wit) hangen nog fier aan de gevels en er zijn geen hordes feministen naar het Bosplein getrokken om het rolbevestigende beeld van ‘De winkelende vrouw‘ neer te halen. Evenmin is hier geprotesteerd tegen Zwarte Piet en staat het beeld van (vermeend verkrachter) Floris de Vijfde nog stevig op zijn sokkel.
Ik kan me eigenlijk maar twee momenten herinneren dat landelijke onrust hier voet aan de grond kreeg. Het eerste was een lachwekkend protest in de periode dat het AZC nog bomvol zat en er allerlei spookverhalen rondgingen waarvan de meesten niet bleken te kloppen. Een handjevol xenofoben ging toen voor een leeg gemeentehuis staan roeptoeteren tegen het immigratiebeleid dat, zoals u weet, geen gemeentelijk beleid is. Het geheel trok meer toeschouwers dan demonstranten maar we hebben wel gelachen.
De tweede was een demonstratie vanuit de andere hoek, namelijk om een kinderpardon te eisen. Ook dat protest had weinig om handen. Er werden op zondagochtend (!) wat mensen uit een bus geladen die op zondagochtend (!) een rondje door de Molenwijk mochten lopen. Een paar kinderen mochten hun zegje doen vanaf een voorgekauwd briefje om vervolgens weer de bus in te stappen om hetzelfde ritueel te herhalen in een ander dorp. Op zondagochtend dus, als Katwijk kerkt of brak op zijn nest ligt.
Nee, Katwijk lijkt op één of andere wijze immuun voor landelijke ophef. Misschien is het koppigheid, onverschilligheid of conservatisme, maar de bus naar Katwijk lijkt inderdaad vertraging te hebben als het gaat om maatschappelijke veranderingen. Ik vind dat niet zo erg. Niet omdat ik vind dat dat we niet moeten nadenken over hoe we onze helden eren of omdat ik vind dat we uit pure recalcitrantie moeten vasthouden aan Zwarte Piet, maar omdat activisme doorgaans weinig meer oplevert dan polarisatie en het bestrijden van symbolen.
Het racismedebat heeft zich deze week, in ieder geval op social media, versmald tot een genânte soap rond Akwasi en Johan Derksen. Dat dergelijke platheid aan Katwijk voorbij waait vind ik eigenlijk wel prima. Als het stof straks is neergedaald hebben we nog alle tijd om in de luwte na te denken hoe we om moeten gaan met deze nieuwe wind. Een wind waar we ons overigens niet aan kunnen onttrekken, maar hordes vernielzuchtige activisten die onze beelden komen neerhalen kunnen me gestolen worden.
Een uitzondering maak ik voor de Valkenburgse helmvogels, deze wanstaltige beelden zijn een misdaad tegen goede smaak en moeten zo snel mogelijk worden neergehaald.
C.E. de Vries
