Wij bouwen in ons eigenwaan
Een levenspad, zó moet het gaan
Ik wil niet, wat ik altijd was
Ik wil hogerop, met flinke pas
Maar God breekt onzen eigenwaan
En laat ons op Zijn paden gaan
Door leed of ziekte, zorg, verdriet
Maar ons tot heil, al zien we ‘t niet
Aan ‘t einde van ons levenspad
Dan zien wij rugwaarts, want
God heeft onze hand gevat
En leidt ons naar Zijn Vaderstad
Wij bouwen slechts met eigen hand
Naar ons bestek, een burcht van zand.
Mien Nijeboer
Uit de sluier der vergetelheid dook dit gedicht op uit het familiearchief. Wilhelmina Catherina Nijeboer-Kaak (1884-1963) was getrouwd met politieagent Willem Nijeboer en had een huisje aan de Boulevard waar nu ongeveer het Emmaplein is. Zij werd al vroeg weduwe.
Te Deum Laudamus
Ik hield van de zee, waar de schepen op varen, In schimmige verten, ver buiten de kust. Ik hield van het strand, waar geen mensen nog waren, Op stille zondagmorgen, als alles nog rust. Ik hield van een duik, in de bruisende golven, Van ‘t vuren der zee, in maanlichte nacht. Ik hield van de […]
Wij bouwen in ons eigenwaan
Een gedicht van Mien Nijeboer, geschreven in de jaren vijftig. De laatste jaren van haar leven was zij bedlegerig en schreef ze gedichten waarvan er een aantal in de Katwijksche Post verschenen.
